بهترین نمونهٔ بهره‌گیری از قدرت شاعری در داستان است.
برخلاف دیگر شاعران که وقتی می‌خواهند از شاعرانگی در داستان استفاده کنند خیلی زود متن‌شان تبدیل به قطعهٔ ادبی می‌شود.
«کتری، بی‌صدا در آینه و با صدا بیرون از آیینه می‌جوشید»
این جمله را از حافظه نقل کردم و ممکن است عین جمله نباشد، اما این کتاب سرشار است از این تصاویر ناب.
        

          از معدود مجموعه داستان‌های نویسندگان ایرانی که بسیار دوستش دارم. توصیفات نجدی و تصویرهایی که از فضا و اتفاقات می‌دهد بدیع و شگفت‌آور است. همزمان با اینکه قصه‌ی قرص و محکمی برای روایت دارد (چیزی که در خیلی از رمان‌ها و داستان‌های ایرانی غایب است) شاعرانگی سبک نوشتاری‌اش آدم را مجذوب می‌کند. 
        

          توصیف های بیژن نجدی و نگاه آشنازدایانه اش به اتفاقات در این کتاب بسیار نمود دارد و نمونه ای است از متن و روایت خلاقانه. 
        

          از جنبه عواطف و احساسات و توصیفات دقیقی که داشت به نظرم کتابی خوبی بود.
ولی من نتونستم مفاهیم و زیرمتن کتاب را بفهمم. نفهمیدم حرف اصلی کتاب چیست.
 شاید لازم باشد بار دیگری کتاب را با دقت بیشتری مطالعه کنم.
        

          مجموعه ده داستان کوتاه از بیژن نجدی
داستان های بشدت شاعرانه و لطیف و خاص
حقیقتا متوجه منظور همه داستان هاش نشدم و 3 ستاره رو به همین دلیل بهش دادم وگرنه از نظر قلم و ادبیات و فرم بسیار عالی است
غم و اندوه خاصی در تمام داستان ها بعضا نهفته و در برخی آشکار است
        

          حالا چتر هم، یک سیاوش شده‌بود...
کتابی کم حجم است یوزپلنگانی که با من دویده اند. اما داستان های شاهکاری در خود جای داده است. 
چه شد که تصمیم بر خواندنش گرفتم؟ بهخوان :)
نه اسم مرحوم نجدی به گوشم آشنا بود نه یوزپلنگانی که با او دویده اند تا قبرستان! 
ظاهراً زنده یاد نجدی علاقه ای به چاپ آثارش نداشته است و از این رو سالها کتاب باز ها را از خواندن شاهکار هایشان محروم کرده بودند.
اوایل متعجب می‌شدم از استقبال اهالی بهخوان از این کتاب. تصمیم گرفتم بخوانمش. نمی‌مردم که! 
و حالا من ماندم و کتابی که با اینکه از دستانم فاصله دارد، اما هنوز می‌لرزد. مثل شانه هایم، مثل دلم...
این نکته را هم بگویم که با تمام داستان هایش ارتباط نگرفتم! اما داستان هایی را که فهمیدم، پرستیدم!
اگر بخواهم از لحاظ محتوایی ( خلاصه البته ) بررسی کنم کتاب را، می‌گویم: دل‌نشین است، و دل آزار. 
داستان هایش بوی جنازه ای را می‌دهد که روز های بسیار میهمان پرتو های گرم خورشید بوده است. داستان هایش بوی مرگ می‌دهد به واقع.
و اگر بخواهم از جنبه فنی بررسی کنم کتاب را، میگویم: زیباترین متونی را خواندم که هیچ‌گاه نخواهم فهمید شعر بود یا داستان!
اینقدر که مرز بین این دو را نادیده گرفته است و رویایی قلم زده است.
شخصیت پردازی ها، فضاسازی ها، پیرنگ و درونمایه ها، توصیف ها، همه و همه و همه... از هرکدام که بخواهم بگویم سراسر تمجید خواهد بود. پس همه نکات فنی را در یک کلمه جمع آوری می‌نماییم: شاهکار. 
#بخوانیدش
        

          نثر بدي نبود ولي ارتباط بين داستان ها يه ذره گيج كننده است.
اولش فكر ميكني هر داستان شخصيت هاي جداگانه اي داره ولي جلوتر كه ميري،متوجه ميشي قسمت ديگه اي از زندگي همون شخصيتاس.تو داستان اخر داستان طاهري رو تعريف ميكنه كه تو داستان هاي قبلي نويسنده اون رو كشته بود.در كل كتاب زيادي گيج كننده بود.جملات توصيفي و استعاري اونطوريكه بايد،منو جذب نكرد فكر ميكنم اين استعارات بيشتر به درد شعر ميخوره تا داستان .فكر ميكردم بيشتر از اين حرفا،اين كتاب رو دوست داشته باشم ولي اينجوري نشد متاسفانه
        

          مجموعه ی ده داستان کوتاه است‌. تقریبا همه ی داستان ها اشاره ای به مرگ دارند. تم کلی داستانها غمناک است. ولی توصیف ها و استعاره های زیبا و ادبی، داستانها را جذاب کرده اند. 
🌱من نسخه ی صوتی کتاب را با صدای پیام دهکردی گوش دادم.
        

          نتوانستم با بیش از دو یا سه داستان از این کتاب ارتباط برقرار کنم. قطعا بیژن نجدی نویسنده چیره دستی ولی به نظرم اساساً در ایران آرایه ها پادرهوا هستند. این موضوع البته جای تحلیل بسیاری داره و به قطع نشون میده که نویسنده ها در یک تحیر عجیب، مفاهیم رو در لابلای آرایه های دفن می کنند. هرچند قطعاً این موضوع ناشی از کژتابی های زبانی است ولی ذهن های مشوش را فقط می توان تفسیر کرد و نه فهم به معنای دقیق آن.
        

          همان اول که کتاب را باز می‌کنید، مسحور می‌شوید.
نیمی از کوهستان‌ها، سهم مادرم!
        

          گاهی اوقات فکر میکنم که تصور  نویسنده های ایرانی از خواننده هاشون اینه که ما  انقدر در خوشبختی ها و خوشحالی مون غرق شدیم که رسالت اونا به عنوان یک نجات غریق شجاع ، پرت کردن ریسمانی بافته شده از اشک و آه و اندوه به سمت این غرق شدگان بخت برگشته ست
اینکه وظیفه ی خطیرشون ایجاب می کنه که هر وقت دست به قلم شدن تمام غم های عالم رو بریزن توی دل خواننده هاشون که مبادا ، مبادا خوشی گوشه ی دلشون جا خوش کنه ... مبادا دلشون به روزهای بهتری هم  روشن باشه 

امتیازی که به این کتاب میدم نه به خاطر داستان ها بلکه فقط به خاطر توصیفات سهراب گونه و لطیفی هست که نویسنده با هنرمندی به کار برده ...توصیفات زیبایی ، که اگر لا به لای داستان هایی که بویی از مرگ و تباهی نداشتند استفاده می شدند ، قطعا" این کتاب را به اثری خواندنی تر و خواستنی تر تبدیل میکردند
        

          روایتی جذاب و توام با شخصیت پردازی مناسب که در ادبیات ایران می‌توان در این اثر دید.
        

          به نظر من کتاب از نظر مفهوم و محتوای داستانی اصلا قوی نبود و نویسنده بیشتر تمرکزش رو روی توصیفات و اصطلاحات ادبی بیش از حد توی داستان هاش گذاشته بود. این ستاره رو صرفا برای بعضی جملات و توصیفای قشنگش میدم
        

          از آن دست کتاب‌هایی که یا دوستش دارند یا پشیمانند از خواندنش. من خوشبختانه جزو گروه اولم.
ارزش کتاب را وقتی می‌فهمید که مثل من، بعد از یک مجموعه داستان سرد و بی‌روح آمریکایی بخوانیدش. آن وقت زندگی‌ای که در کلمه کلمه‌اش جریان دارد را تشنه سرمی‌کشید. 
همکاری تماشایی شخصیت‌های ناب، روایتِ ناب و زبانِ ناب، قطعا ارزش خواندن دارد. 
داستان‌های «شب سهراب‌کشان» و «گیاهی در قرنطینه» را جور دیگری دوست داشتم.
        

          تنها نکته مثبت کتاب فضای سنتی آن است/هیچ ارتباطی با کتاب برقرار نکردم/ شروعهای خوب و پایانه‌های باز و بی معنا/ بنظر کتاب بی دلیل بزرگ شده است/ کتابی که نتواند ارزشی را به صورت ملموس و واضح تعظیم کند را به دیوار بکوبید
        

          یوزپلنگانی که با من دویده اند

بیژن نجدی را نمی شناختم. فقط می دانستم شاعر است و اهل خطه شمال و متولد زاهدان.
همیشه می خواستم بدانم این کتاب کم حجمی که یکی دوبار هم پرفروش‌ترین اثر نمایشگاه کتاب تهران بوده چگونه اثری است.

"یوزپلنگانی که..."  تنها مجموعه داستانی است که از بیژن نجدی در زمان حیاتش به چاپ رسید و باقی آثار پس از مرگ او با همت همسرش به زیور طبع آراسته شد. این کتاب شامل ١٠ داستان کوتاه است که چاپ اولش برمی گردد به سال ١٣٧٣.

در این اثر نیز می توان لطافت روح شاعرانه نجدی را در میان بهره بردن از ده ها استعاره،  تشبیه و دیگر آرایه های ادبی به سهولت یافت. هرچند این ویژگی در کنار عدم قطعیت در اتفاقات رخ داده در برخی داستان ها، خطی نبودن روایت ها، تغییر زاویه دید و زمان کمی به مذاق مخالفان این دست ادبیات پست مدرنی خوش نخواهد آمد.

مرگ،  زندگی، افسوس و خاطرات گذشته گمشده های نجدی در تمام این مجموعه هستند که در هر بخش با داستانی نو به آن می پردازد.

بنده بجز چند داستان "شب سهراب کشان"، "سپرده به زمین" و "روز اسبریزی" که واقعا خوب بودن با دیگر بخش ها خیلی ارتباط برقرار نکردم.
        

          داستان‌های سورئالی که گاهی من رو یاد خشم و هیاهو مینداخت
        

          نویسنده کلمه به کلمه و اندوه به اندوه کتاب رو تقدیم کرده، پس انتظار داشتم با کتاب تلخی رو به رو بشم ک همین طور هم بود.
به نظرم بیژن نجدی سرد نوشته، هر کدوم از روایت ها میتونست داستان بلندتری باشه که پخته تر و با احساس ترند.
داستان هایی که اشک به چشم آدم میارن!
از نظر من کتاب مجموعه ای روایت وار از تلخی های سرد و خام بود.
ایده داستان اول رو بسی دوست داشتم.
        

          گذر روزها رو  میشه این اندازه زیبا توصیف کرد؟
«گاهی یکی از شنبه‌ها را می‌دیدم که از کوچه‌ای بیرون می‌آمد و سر می‌خورد توی یک کوچه دیگر، همان‌جا غروب می‌شد و از همان‌جا هم می‌رفت...