ازین که 3 امتیاز دادم عذاب وجدان گرفتم...ولی در حد 4 هم نیست! البته این امتیاز من فقط به جنبه ی ادبی کتاب است وگرنه کاری که نویسنده کرده است، ارزش 5(شاید هم 4.5) را دارد
خیلی از ماها روزانه با بچه های بی خانمان روبه رو می شویم و به سادگی از کنارشان رد میشویم. یعنی اهمیت نمی دهیم یا به قول یکی از شخصیت های کتاب شاید پولی بهشان بدهیم تا وجدانمان راحت شود و بگوییم کمکی کردیم. ولی یاشار کمال رفته و با آن ها حرف زده. پای درد دلشان نشسته و برایشان دل نسوزانده که بهشان بر بخورد.
اولین کتابی است که از یاشار کمال و کلا از نویسنده های ترک خواندم. پس نمی توانم درست درباره نویسنده قضاوت کنم. بعضی جاهای کتاب را قبول ندارم. از بعضی قسمت هایش خیلی خوشم آمد. از بعضی صحنه ها گریه ام گرفت و به طور کلی کمی با فضای استانبول آشنا شدم
        

          یک خوش‌سلیقگی به کار بردم و کتاب را در سفرم به ترکیه خواندم.

کتاب مجموعه‌ای از ۸ داستان کوتاه است که طبق مصاحبه‌های حضوری و مستند نویسنده با کودکان کار در استانبول نوشته شده و اول کتاب هم تأکید دارد که تمامی شخصیت‌ها و موقعیت‌ها واقعی‌اند.
۸ داستان با ۸ شخصیت اصلی که یکی‌شان مدام دروغ
 می‌گوید، یکی‌شان مظلوم و مورد سواستفاده است، یکی‌شان باج‌گیر است…

برای من کتاب خیلی عجیبی بود
و رویارویی مستند با برداشت‌های بچه‌های ‌کار از زندگی و رویاها و تصمیم‌هایشان برایم چیز ارزشمندی بود.