موتاجان می‌گفت همه‌ی آدم‌ها یک منِ دیگر توی وجودشان هست که هیچ ربطی به منِ حاضرشان ندارد.
او اعتقاد داشت آدم‌های ترسو یک شجاع درونشان زندگی می‌کند، آدم‌های خجالتی یک منِ بی‌آبرو دارند، آدم‌های صبور یک منِ طغیانگر، و آدم‌های پرجنب و جوش یک افسرده تو وجودشان خواب است و فقط کافی است طی یک فرایند یا توی یک موقعیت به‌خصوص بیدار شود.
[بخشی از کتاب]
          

            معلّم ادبیاتمان همیشه گوشزد می‌کرد رویاهایتان را بنویسید. مدام می‌گفت شما با نوشتن آرزو هایتان به آنها قدرت تبدیل شدن به واقعیت می‌بخشید.اما مشکل اینجا بود که من عقده های کودکی ام را با رویا اشتباه گرفته بودم، یعنی خیلی فرصت نداشتم فکر کنم ببینم رویایم چیست. تا میخواستم حرف معلم ادبیاتم را هضم کنم زنگ بعدی فرا میرسید و باید مشغول تاریخ میشدم و مشغول جغرافیا و چیزهایی که در عین حال به من مربوط نمی‌شد، اما بسیار هم ربط داشت.
          

            ۲/۵

واقعا نمیدونم ۲ ستاره خوبه یا باید کمترش کنم ... 🤔

خب به لطف فضای مجازی فکر می کردم با یه پدیده طرفم ولی متاسفانه با یه داستان معمولی با شخصیتای معمولی تری سروکار داشتم.

وقتی داشتم لیست کتابایی که از نمایشگاه کتاب می خواستم بخرم رو می نوشتم، اولین کتاب راز رخشید برملا شد بود. در این حد دوست داشتم بخونمش.

متاسفانه داستان برای من کاملا قابل پیش بینی بود و رازی که انقدر مهم بود که تو اسم کتاب هم اومده بود، اصلا ... انصافا، رازی که برملا شد اون بود؟! (به راحتی میشد حدس هست این راز چیه و من کاملا مطمئن بودم قضیه چی بوده.)

دفعاتی که داستان به گذشته برمی گشت و از عشق علی و رخشید می گفت، برای من خیلی جذاب نبودن. یا بخشایی که درباره لوله کشی ساختمون و اینا بود خیلی کش داده شده بودن.

عشق بین علی و رخشید که انگار عشق افسانه ای بود و نمونه نداشت، اصلا خوب به تصویر کشیده نشده بود و برای من هیچ کدوم از شخصیتا عمیق نبودن و از سطح فراتر نرفته بودن و نتونستم باهاشون ارتباط برقرار کنم. در حدی که اگه همشون می مردن بعید میدونم برام مهم بود.

من شخصا این کتاب رو به هیچ کس پیشنهاد نمیدم ولی در کل اگه می خواید این کتاب رو بخونین، بدونین که با داستان معمولی و شخصیتای معمولی سروکار دارین. شاید در این صورت برعکس من واقعا دوستش داشته باشین.