برخی والدین، درست مثل نجاری که تن? درخت را بُرش می زند و از آن چند صندلی می سازد، طبق نقشه، برای تربیت فرزندانشان طرحی کامل و دقیق در ذهن دارند. آنها آیند? فرزندان را به دقت تصور می کنند و می کوشند تا آنها را طوری شکل دهند که به آن طرح ایدئال تبدیل شوند.در مقابل، والدینی هستند که برای شکل دادن به فرزندان تلاشی نمی کنند. آنها به باغبانی می مانند که از کودک همچون گیاهان حساس باغچه مراقبت می کند. فرزندان را در بستری امن و آزاد پرورش می دهند و اجازه می دهند تا هر یک از آنها، موجودی مستقل و یگانه و خلاق شود.آلیسون گوپنیک، استاد روانشناسی رشد و کودک در دانشگاه برکلی، که خود هم مادر است و هم مادربزرگ، این دو الگوی والدین را در کنار هم گذاشته و به ما می آموزد که باغبان باشیم، نه نجار.