نویسنده این کتاب را به شکل یک داستان خواندنی از زندگی حضرت محمد درآورده است قرآن را به‌عنوان اصلی‌ترین شکل‌دهنده زندگی حضرت محمد به خواننده معرفی کرده است. در این کتاب، نویسنده به حالات پیامبر در طول سال‌هایی که بر ایشان وحی نمی‌شد اشاره کرده است و سپس ثبات شخصیت ایشان را به خواننده نشان داده است. بعثت ایشان برای پیامبری یکی از نقاط عطف در این کتاب است که توسط نویسنده به تصویر کشیده شده است. این کتاب با بهره‌گیری از آیات و روایت معتبر نوشته شده است و همین مسئله آن را به یک داستان خواندنی، با اطلاعات ارزشمند بدل کرده است. نویسنده کوشیده است ضمن استفاده از این منابع، تفسیر و توضیح خود را نیز به این کتاب اضافه نماید. همین مسئله سبب شده است تا مطالعه متن برای خواننده قابل‌فهم‌تر شود.
          

            بهترینِ خلق

کتاب متشکل از روایت‌های نقل شده از دوران پیامبر اسلام است که با کمی پردازش به هم پیوند داده شده و داستان‌وار به رشته تحریر در آمده است و از همین رو با رمان‌های مرسوم متفاوت است. البته همین سبک از روایت باعث می‌شود تا داستان‌های نقل شده قابل استنادتر باشد؛ چرا که نویسنده دخل و تصرف کمی در آن داشته است. از طرفی قلم روان و ساده نویسنده باعث می‌شود تا سختی و تکلف کتب تاریخی در این اثر حس نشود. 

این کتاب، تجمیع شده‌ای از یک دوره رمان ۹ جلدی در وصف پیامبر است. شاید به همین خاطر است که ارتقای قلم نویسنده در طول داستان به وضوح حس می‌شود. 

کتاب با چند داستان از هاشم و عبدالمطلب (اجداد پیامبر) آغاز و با وفات ایشان خاتمه می‌یابد. بازتاب تبع شاعرانه اعراب، ترسیم ساختار قبیله‌ای و عشیره‌ای مردم عربستان، شرح زیبای وقایع جنگ‌های پیامبر، از نکات برجسته کتاب است.

برای درک بهتر، رابطه خویشاوندی شخصیت‌های کتاب به صورت نموداری نمایشش داده شده است که تا حد زیادی مفید است. اما گاهی شلوغی داستان بخاطر تعداد زیاد اسامی حس می‌شود؛ گو اینکه نویسنده مخاطب را واگذاشته تا به شخصیت تاریخی ذکر شده مراجعه کند.

ارجاعات متعدد در پاورقی به منابع، حتی ذکر روایت‌های متفاوت و ضعیف‌تر، چینش داستان‌ها بر اساس آیات قرآن و شأن نزول، ذکر آیات و احادیث مرتبط از قرآن و نهج‌البلاغه، همه و همه نشان از کوشش زیاد نویسنده برای مستند نوشتن کتاب است.

سیره ابن‌اسحاق و ابن‌هشام، تاریخ طبری و یعقوبی و همین‌طور آثار پژوهش‌گران معاصر مانند دکتر شهیدی و آیتی، منابعی است که نویسنده از آن‌ها بهره برده است.