در دوره ای از تاریخ معرفت، فلسفه، حدود و ثغور وسیعی داشت و بسیاری از حوزه ها و شاخه های دانش با فلسفه شناخته می شد. با رشد اجتماعی و سازمانی دانش و گسترش رشته ای آن، فلسفه گرفتار گونه ای تقلیل گرایی سازمانی شد. به  عبارتی با ظهور رشته های مختلف علوم انسانی و اجتماعی، در حالی که فلسفه، زمانی اعتباری جامع و مانع داشت، در محاق حوزة جدیدی از معرفت با نام علوم انسانی نوین درآمد و از عصر روشنگری به بعد، به مثابة عضوی کوچک از خانوادة بزرگ دانش و علم جدید یعنی علوم انسانی نوین تلقی و تقسیم بندی می شود. دغدغة محوری در کتاب حاضر این است که چه بر فلسفه (و دانش عقلی) گذشت که از اصل خویش بازماند و در دامان نو رسیده سکنی گزید. کتاب در دو گفتار فراهم آمده است. در گفتار نخست، ضمن بررسی تاریخی شکل گیری و تکوین علوم انسانی، به مثابة علم جدید، به چیستی و ماهیت آن پرداخته شده است. هم چنین در قالب سه مبحث علوم انسانی جدید در ایران، آسیب شناسی علوم انسانی، و افق های پیش رو با دکتر رضا داوری اردکانی گفت وگو شده است. گفتار دوم نیز با درآمدی بر فلسفه در ایران آغاز و در سه مبحث فلسفه در یک نگاه، فلسفة دانشگاهی، و فلسفه در دورة معاصر با دکتر داوری اردکانی مصاحبه شده است.