من با دو هدف این کتاب را می نویسم. نخست، خیلی مشتاقام که شما را قانع کنم که زبان کلید انسان بودن است، و بدون فهم چگونگی شکلگیری زبان، ما نمی توانیم هیچ گاه امیدوار باشیم که خودمان را بشناسیم. این حرف را به این دلیل نمی زنم که در چند دهه ی گذشته به تکامل زبان اندیشیده ام. بلکه کاملاً برعکس. من در چند دهه ی گذشته به تکامل زبان اندیشیده ام چون مطمئن هستم کلید شناخت انسان در این نکته است. ... اشتیاق من برای متقاعد کردن شما به شور و حرارت من برای دانستن و شناختن انسان برمی گردد. شور و حرارتی که تمام عمر با من بوده است. دلیل دوم این است که می خواهم عواملی که مطالعه ی تکامل زبان را ناممکن کرده اند، و این حوزه را به ملغمه ای از نظریات متناقض و ادعاهای بی اساس و نگرش هایی ناسازگار تبدیل کرده اند، کنار بگذارم. یکی از این عوامل را قبلاً گفتم: "تعصّبِ نخستی مرکزی" که بسیاری را در این حیطه تحت تاثیر قرار داده و باعث شده است آنها فقط بر پیوستگی ژنتیکی ما با میمون های انسان نمای بزرگ تاکید کنند و تمام تفاوت های محیطی و زیست بومی بین نیاکان ما و آنها را نادیده بگیرند.