کتاب اعترافات قدیس آگوستین - نقد و نظرات دربارۀ کتاب اعترافات قدیس آگوستین

"اعترافات "کتابی است که "سنت آگوستین"، متفکر و فیلسوف ایتالیایی، آن را در قرن پنجم به رشته تحریر درآورده و طی آن احوال، افکار و دغدغه های خویش را بازگو نموده است .وی ضمن اعتراف به گناهانی که در راس آن ها دوری از عشق به پروردگار بوده است، خواننده را با تار و پود تاملات کلامی ـ فلسفی خویش آشنا می سازد .وی در "اعترافات خود، عشق الهی را با تامل فلسفی درهم می آمیزد و هر نوع گناهی ـ هرچند بسیار خرد ـ را مستوجب خشم خدا می داند و مویه کنان طلب بخشایش می کند .شدت ندامت او از برای گناهان کوچک، انسان را حیران می سازد، چرا که به هنگام نگارش "اعترافات"، او اسقفی بلند مرتبه بوده است و همگان نیکی هایش را می ستایند . آگوستین در "اعترافات"، بی محابا علیه نفس خود اقامه دعوا می کند و در این راه از رسوایی این جهانی ذره ای بیم به دل راه نمی دهد .آگوستین، وضوح ایمان را مقدم بر عقل می داند .او می گوید ایمان می آورم تا بفهمم .فلسفه آگوستین به وام دار فلسفه حکمت متاخر باستان و نیز وحی مسیحی است .روی هم رفته آگوستین گناه کاری حرفه ای بود که پس از سی و دو سالگی به قدیسی عظیم الشان بدل گشت .اما رذایل او هر چه که باشد با فضایلش تعدیل می شوند .در میان جذاب ترین بخش های این کتاب، می توان از آن مطالبی یاد کرد، که درباره مادرش نگاشته است .آشکارا می توان دید که او همواره فرزندی خوب و رئوف بوده زیرا در میان تمامی گناهانی که وی در کتاب اعترافات، به آن اقرار می کند، بی مهری نسبت به دیگران ـ خصوصا والدین ـ دیده نمی شود .در میان تمامی گناهانی که مایل بود بدان ها اقرار کند، یک گناه در دل همه گناهان دیگر جای داشت و آن تبیین فلسفی از عالم و دوگانه دیدن توحید ـ خدای شر و بدی ها و خدای خیر و نور که تحت تاثیر مانویان آن ها را آموخته بود ـ بود، که همیشه خطر برگشت به آن را احساس می کرد .کتاب اعترافات در وهله نخست، اقرار نگارنده است به گناهان و خطاهایش و در وهله دوم، معرفت او است به حقیقت و رحمت پروردگار .عنوان کتاب، این هر دو غایت را که متمم یکدیگرند دربردارد .در وهله سوم یعنی پس از رهایی از دام خطاها و دیدار حقیقت، قدیس آگوستین زبان به ستایش خداوند می گشاید و لطف او را سپاس می گوید .او از اقرار به گناهان، به سوی شهادت به ایمان، و از آن جا به جانب اعتراف به جلال پروردگار ره می سپارد .در کلمات آغاز کتاب آگوستین می گوید" :کدام ستایش می تواند سزاوار جلال پروردگار باشد ".