هميشه مهمل‏ترين حرفها را بزرگان گفته‌‏اند.‏ افراد عادى نمی‌‏توانند كه اينقدر چرند بگويند. يك عطار و يا يك بقال حداكثر چرندى كه می‏تواند بگويد اين است كه بگويد حسن آمد و حال آنكه نيامده باشد، يا بگويد حسين رفت و حال آنكه نرفته باشد. او نمی‏تواند از اين بيشتر حرف چرند بگويد. ولى يك شخصيت علمى و يك عالمى كه هزاران تحقيق عالمانه و درست هم دارد، اوست كه اگر يك وقت چرندى بگويد بايد حرف چرندش به اندازه خودش بزرگ باشد. علت قضيه اين است كه شخص عامّى مثل كسى است كه سر جايش ايستاده است. شخصى كه سر جاى خودش ايستاده است اساسا ديگر خطر سقوط ندارد، ولى شخص عالِم مثل كسى است كه يك كوهى در جلو او هست و از اين كوه صعود میكند و بالا می‏رود، صدها قدم، هزارها قدم، كيلومترها راه می‏رود. قدم اولش موفق است، قدم دومش موفق است، قدم پنجمش، صدمش، هزارمش، ده‏‌هزارمش همه موفق است ولى در آن قدم ده‌‏هزار ويكم كه می‏خواهد يك قدم جلو بگذارد در همان‏جاست كه يكوقت سقوط می‏كند و چندين درجه هم پايين‏تر از آن شخص عادى كه در آن پايين كوه ايستاده است رفته و در آن ته درّه قرار میگيرد.