اتاق آبی نوشته بسیار خوشخوانی است؛ من با سهراب مختصر آشنایی داشتم و چون عرفان تند و تیز شرقی‌اش دل و دماغم را می‌آزرد حس می‌کردم با او کاری ندارم. به پیشنهاد دوستی اتاق آبی را خواندم و اکنون به احترام سهراب کلاه از سر بر می‌دارم و تمام قد تعظیم می‌کنم. در قلمش نوعی صفای بکر هست که بیداد می‌کند. پدر آمرزیده با کلمات جادو می‌کند؛ سهراب در اتاق آبی حکایت خانه و زندگی‌ بهشتی‌شان را در کاشان بیان می‌کند و در جای جای روایتش به اساطیر شرق و غرب اشاره می‌نماید. کلماتش بقدری لطیف و تداعی گرند که گویی خواننده آن‌ها را در زیر سرانگشتان خود احساس می‌کند؛
روایاتش همه نغزند و پرمغز:
((مذهب شوخی سنگینی بود که محیط با من کرد و من سالها مذهبی ماندم بی آن‌که خدایی داشته باشم. مدرسه خوابهای مرا قیچی کرده بود؛ مدرسه عروسک مرا رنجانده بود. معلم ما  آدمی بی رویا بود که پیدا بود زنجره را نمی‌فهمد. در پیش او خیالات من چروک می‌خورد...))
          

            من از جمله های این کتاب سیر نمیشم.

دلم میخواست جای سهراب بودم و با چشم های اون و با دریچه نگاه اون، به همه چیز نگاه میکردم و این جملات رو با عمق جانم درک میکردم. 

جمله های جادویی، سرشار از حس و حال زندگی و بکر و دست نخورده. 
          

            کتاب اطاق آبی شامل سه نوشته‌ی نه چندان راحت (حتی سخت) و شبیه به خاطرات از سهراب سپهری ست. در نوشته‌ی اول که همنام کتابه، متن با مشاهده‌ی یک مار در اطاق محل زندگی سهراب سپهری موسوم به اطاق آبی و کوچ خانوادگی به اتاقی در سمت دیگه‌ی خونه شروع میشه. در ادامه سهراب سپهری با در هم تنیدن این اتفاق و موضوعات اساطیری و اعتقادی راجع به مار و رنگ آبی و شکل اتاق ما رو با خودش همراه می‌کنه. در دومین نوشته همون سبک نوشتاری دنبال شده در موضوع مدرسه و معلم‌ها و دید اونها به هنر و مخصوصا نقاشی. و سومین نوشته در مورد دیدار سهراب سپهری با استاد خارجی خودش و متن گفتگوی اونها در رابطه با هنر شرق و غربه.ه