منی که تا به حال به اصفهان سفر نکردم با خواندن کتاب علاقمند شدم در اولین فرصت برای دیدن عالی قاپو(یکی از شاهکارهای معماری دوره ی صفویه )به اصفهان سفر کنم .
کتاب را دوست داشتم .


        

          دلاوران عالی قاپو از آن کتاب‌ها است که شک دارم امتیاز ۲ منصفانه است یا ۱.۵! 
با تمام احترامی که برای نویسنده قائلم و خاطره خوبی از کتاب تولد در لس‌آنجلس دارم، این کتاب نسبت به آن کتاب یک فاجعه اساسی‌ است.
تولد در لس آنجلس روایتی از زندگی واقعی آقای عرب در آمریکا و سیر تحولات درونی اوست. اما این کتاب داستانی است از عهد صفویه که افراد و مکان های تاریخی مورد علاقه نویسنده در کنار شخصیت‌های داستانی جمع شده‌اند و این گردآوری در مجموع جذابیت پایینی دارد.
داستان را از دو منظر می‌شود دید اول مسائل محتوایی آن را می‌گویم و بعد فنی.
نویسنده انگار تحقیقاتی در مورد زندگی در عهد صفوی داشته است و دلش نیامده از بین آنها گلچین کند. یک خط داستانی ساده را انتخاب کرده است و تا می‌توانسته تمام یافته‌هایش را در متن گنجانده است.
بیشتر فصول کسل کننده اند و همگی یک تم دارند. تم خشونت و دعوا. درگیری در کاروانسرا، درگیری در شهر و آشنایی با سید، درگیر در قمارخانه مخفی، درگیری در شکارگاه، درگیری در روز سوءقصد به شاه، مبارزه برای انتخاب قهرمان و...
شاید چند مورد را از قام انداخته باشم. ولی متاسفانه درگیری فیزیکی موتیف داستان است.
در بقیه صفحات کتاب توصیفات ایستا در مورد بنای عالی قاپو و طبقات و چگونگی معماری ، به صورت کسالت بار ادامه می‌یابد.
نویسنده علاقه بسیار زیادی به اصفهان دارد و گویا دلاوران عالی قاپو محل ادای این دین است!
حالا موضوع چیست؟
پسری روستایی به دنبال نامزد خود، شیرین، که توسط دولتیان به حرمسرای شاه هدیه شده است می آید و در این بین به دربار صفوی راه پیدا می‌کند و...
مسئله دوهمسری  در این کتاب مطرح می‌شود و به قدری مصنوعی و نچسب این کار صورت می‌گیرد که هیچ حسی در خواننده ایجاد نمی‌کند. فقط کتاب خوانده می‌شود تا تمام شود! پرداخت موضوع به قدری ضعیف است که موافقان و مخالفان تههیج نمی‌شوند که نظری در این مورد بدهند.
در مورد نکات فنی داستان که اوضاع بدتر است.
داستان تاریخی، نیاز به زبانی تاریخی دارد. نه اینکه توقع داشته باشیم به زبان عهد صفوی صحبت شود ولی حداقل سبک و لحن و دایره واژگانی تاریخی باشد.
اما این کتاب را که می خوانیم انگاری پسری روستایی در روزگار ما دارد حادثه‌ای را نقل می‌کند.
کتاب سرشار و مملو از گفتن است! کمترین مقدارِ نشان دادن و ارائه تصویر دارد. به همین دلیل قصه‌گویی و تک صدایی کسالت بار و یکنواخت است.  نویسنده فقط با  ایجاد زدو خورد و دعوا مثلا سعی کرده مخاطب را به هیجان بیاورد ولی  متاسفانه بی فایده است.
شخصیت گره و مانعی که دارد در میان داستان فراموش می‌کند!
دیگر هیچ نشانی از پیگیری وضعیت شیرین در او نمی بینیم. زندگی و کار  را ادامه می‌دهد و گاهی! نگران شیرین است.
پیرنگ این داستان لاغر است و ارزش پرداخت ۲۴۰ صفحه به موضوع را ندارد.
حس می‌کنم قصه و ماجرا برای خود نویسنده هم مهم نبوده بلکه می‌خواست ارائه‌ای از اصفهان دوست داشتنی‌اش داشته باشد و مجبور بوده داستانی را در این ارائه بگنجاند.
رفتار فاطمه و شیرین و غیر قابل باور بودن آن بماند !
 نکته مثبت کتاب  محتوای تمیز و قابل ارائه به نوجوان است و تنها وجه مفید، کسب دانش عمومی از زندگی اجتماعی آن دوران و سرگرمی(البته اگر کسالت بار بودن کتاب را ندید بگیریم) است.
وگرنه از ادبی و ارزش هنری کتاب بسیار ضعیفی است.