عشق،عشق زمینی،عشق به هم نوع و حواشی آن،تا بوده از مهم ترین دغدغه های بشر بوده.با وجود این،آثار کمی هستند که عشق،موضوع اصلی شان بوده و گرفتاری کلیشه های رنگ و رو رفته رایج و سانتی مانتالیزم نشده اند و توانسته اند از زاویه تازه ای به آن بپردازند.رمان آخر داستان اثر لیدیا دیویس یکی از آن هاست. رمان نفس گیر و غیر سانتی مانتال درباره عشق پشیمانی و خاطره،درباره روان شناسی نقطه ای که یاد آوری و فقدان با هم تلاقی دارند. این،سبک دیویس است که رمان را زنده نگه می دارد. توصیفاتی عینی،تکان دهنده و زبانی غم زده و زیبا که از استعدادهای دیویس است.برخی توصیفات برای ابد در ذهن شما می مانند.