هفتاد صفحه اولش یک سفرنامه‌ی درخشان است از دو سفر خانم راوی به افغانستان، یکی قبل طالبان و یکی بعدش. بقیه‌ی کتاب اما مجموعه‌ای از مصاحبه‌های نویسنده با فعالین مدنی افغانستان است. 

تامل‌برانگیزترین نکته‌ی وقتی مجاهد خندید برای من، اعترافِ تلخ و دردناکِ روشنفکران افغانستانی به این گزاره است که: امریکا قابل اعتماد نیست. روشنفکران و زنانِ تحصیل‌کرده‌ی افغان انگار در این کتاب سفره‌ی دلشان را باز کرده‌اند و در کنارِ گله از حکومتِ جدید که فرهنگ نمی‌فهمد و شعورِ اجتماعی ندارد، به غربی‌ها هم معترض‌اند و آن‌ها را در نشستنِ افغانستان به این خاکِ سیاه مقصر می‌دانند. از این منظر، کتاب خانم مشتاق یک عبرت‌نامه برای همه‌ی کسانی‌ست که خیال می‌کنند امریکا می‌تواند برای کشوری در این عالَم بهشت بسازد.