فلسفه، تصمیم برای بیدار کردن سرچشمۀ اولیۀ ماست، یافتن مسیر بازگشت به خودمان و به یاری خود شتافتن ما از طریق عملی درونی است.

بارها و بارها به ما ثابت شده است که خدا ابژۀ دانش یا بداهتی الزام‌آور واقع نمی‌شود. او را نمی‌توان با حواس تجربه کرد. او نادیدنی است، او را نمی‌توان دید، بلکه تنها می‌توان به او ایمان داشت. ‌ اما این ایمان از کجا نشئت می‌گیرد؟ سرچشمۀ آن نه حدومرزهای تجربۀ دنیوی، بلکه آزادی انسان است. انسانی که به آزادی خود حقیقتاً آگاهی می‌یابد می‌تواند به خدا یقین کند. آزادی و خدا جدایی‌ناپذیر هستند.

ما انسان‌‌ها هرگز برای خودمان کافی نیستیم. ما فراتر می‌رویم و خودمان با ژرفای اگاهی‌مان نسبت به خدا رشد می‌کنیم و هم‌زمان از طریق این اگاهی، ناچیز بودن خودمان را درمی‌یابیم.