احوال دانو، نوجوان این داستان که یک‌سره در حال فرار، دویدن و ترک جا و مکانش هست، حس ملموسی برای خیلی‌ از انسان‌ها در هر سن و سالی ایجاد می‌کند؛ برای مایی که در زمان جنگ و حملات موشکی و هوایی، به یک‌باره و نیمه شب، خواب و بیدار، به زیرزمین و پناهگاه می‌دویدیم و گاهی هم محبور به ترک شهر و پناه بردن به روستا و شهرهای امن‌تر می‌شدیم؛ برای مردم افغانستان و ترسشان از هجوم طالبان، برای کودکان و مردم فلسطین، برای مردم سوریه، سودان، همه پناهجویان پشت مرزهای به ظاهر امن و شاید از جنبه‌ی کلی‌تر، برای خاورمیانه‌ی همیشه مضطرب و بیمناک. 
محوریت این داستان (ناداستان)، بیگانه‌هراسی است که بر اساس پژوهش نویسنده، مایکل ویلیامز بعد از حادثه سال ۲۰۰۸ در آفریقای جنوبی انجام شد. 
فوتبال هم به نوعی نقش محوری در این ماجرا دارد که دانو به عنوان راوی اول شخص، به خوبی زیر و بم احساسی خود را در تمام داستان بیان می‌کند. 
در مدت خواندن کتاب همراه با راوی، مضطرب، دردمند، سوگوار ، امیدوار و خوشحال شدم. 
به امید دنیایی پر نور و امید برای همه کودکان جهان.