قیصر امین پور، متولد 2 اردیبهشت 1338 گتوند خوزستان، که عضو هیئت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران و عضو پیوسته ی فرهنگستان زبان و ادب فارسی بود، از سرآمدان شعر روزگار پس از انقلاب اسلامی به شمار می رود که توانست در درازنای نزدیک به سی سال شاهری و سخنوری (1357-1386) مخاطبان بسیاری را جذب هنر خویش کند. او افزون بر شاعری در دو شاخه ی بزرگسال و نوجوان، در زمینه ی ترانه سرایی، نویسندگی، روزنامه نگاری و پژوهش نیز دارای آثار ارجمند است. سالیان سخن سرایی قیصر دارای دو دوره ی کمابیش جدا از هم است. دوره ی نخست در سه دفتر در کوچه ی آفتاب (1357-1362) ، تنفس صبح (1357-1363) و آیینه های ناگهان (1364-1366) نمود یافته است. مضمون اصلی سروده های این دوره، جنگ و انقلاب است. آیینه های ناگهان 2 (1367-1371) را می توان مرز میان دو دوره ی شاعری امین پور دانست که ویژگی های هردو دوره را در آن می توان دید. دو دفتر گل ها همه آفتابگردانند (1369-1379) و دستور زبان عشق (1380-1385) دستاورد دوره ی دوم شاعری امین پور هستند. قیصر امین پور 8 آبان 1386، در 48 سالگی، در تهران درگذشت و در زادگاهش گتوند خوزستان به خاک سپرده شد.