سرانجام این رویاها را در عالم حقیقت لمس کردم.
بی آن که با کسی جز با خود مسابقه دهم.
اسب ها هرگز با هم مسابقه نمیدهند.
ما انسان ها هستیم که آن ها را به مسابقه میکشیم.
اسب ها هنگامی که آزاد و سرمستند به سرعت بادها میدوند.زنبورهای عسل نیز از هم پیشی نمیگیرند.
همگی از گل ها دل بر میگیرند.
و در پایان نیز کمتر از شهد گل نمی آفرینند.بال های یک پرمنده با هم رقابت نمیکنند که به پروازش در آورند.
و پرندگان نیز در یک دسته و در زمان پرواز از هم جلو نمیزنند.ولی همه آن ها به اوج میرسند.
ما انسان ها نیز گله وار آفریده نشده ایم که با هم مسابقه زندگی دهیم.
ما تک تم به وجود آمده ایم تا زیست کنیم و به اوج های لایتناهی برسیم.