سفرنامه‌ای است به قالب نیمایی. از بیست بخش تشکیل شده؛ از آغاز سفر  تا بازگشت به وطن.
روده‌درازی زیاد دارد. سطرهای خنک و بی‌مزه و ضعیف هم بسیار. مثلاً:
سه‌شنبه بود و هوای «دوشنبه»ام در سر ... (این سطر مبتکرانه را دو بار در دو جای مختلف آورده‌اند.)
اگر نبود حضور سه‌شنبه‌های شفیع ... (منظور از شفیع، شفیعی کدکنی است.  اسفندقه در قصیده، وزن و قافیه دست و بالش را نمی‌بندد و هر چه می‌خواهد را در اوج فصاحت می‌گوید. در این شعر به تبعیت از سنت نیمایی الکن شده است!)
چه خوب آمد و خوش/ با شتاب / طیاره! / چقدر  یکباره! (چقدر یکباره؟!)
حساب هفته به هم ریخت / من از سه‌شنبه علی‌رغم هفته‌ی پیشین / به جای پرت شدن در چهارشنبه‌ی پیر / رسیده‌ام به دوشنبه ... (باز همان بازی بانمک و مبتکرانه با نام شهر دوشنبه!)

خلاصه همین طور  پیش می‌رود. سطحش همین است. حوصله نمی‌کنم همه‌اش اینجا بیاورم. بعد هم هی پی‌نوشت زده‌اند و توضیح داده‌اند و این وقفه‌ی الکی می‌اندازد در خواندن شعر. نه عاطفه‌ای دارد، نه تخیلی، نه زبان استواری. همین‌طور قلم‌انداز شعری ساخته‌اند.
بهترین بخش‌‌هایش به نظر من این‌هاست:
چقدر دشوار است / که پارسی ننویسی و پارسی باشی ...
چقدر واژه‌ی تازه! / چقدر جمله‌ی تر! / چقدر حرف جدید! / چقدر شعر شکفته! / چقدر راه سپید! / هم از وطن / به وطن / رسیده‌ام / روشن ...

شاید کلاً دو-سه بخش دیگر در این سطح داشته باشد و هیچ از این بالاتر نمی‌رود. اسفندقه پست و بلند فراوان دارد. به هیچ وجه نباید با چنین کتابی درباره‌اش داوری کرد.