روسو به رغم تاکید بر حقوق طبیعی فرد و لزوم آزادی و برابری افراد، با صراحت این حقوق را تنها برای مردان می‌دانست. او معتقد بود از آنجا که منشا حقوق طبیعی برای انسان خردمندی اوست و چون در خردورزی زن تردید است، نمی‌توان او را واجد این حقوق دانست. روسو در کتاب معروف خود به نام امیل که منشور بزرگ آموزش و پرورش زمان خویش محسوب می‌شود، نوشت: «زن فقط برای مرد وجود دارد؛ یعنی برای این خلق شده است که پسند او واقع شود و او را اطاعت نماید. این اقتضاء طبیعت است. وظایف زن و مرد یکی نیست... و آنهایی که از مساوات زن و مرد طرفداری می‌کنند، پرت می‌گویند».