چطور رمانِ زندگی یک فرد مشهور را بنویسیم؟
اسمش را در ویکی‌پدیا سرچ کنیم، اطلاعات را کپی کنیم و تفتش بدهیم!

واقعا حیفِ سوژهٔ به این قوت که نویسنده، ذبحش کرد.
غلامحسین درویش‌خان، استاد موسیقی و نوازندهٔ تار و سه‌تار که از دورهٔ مظفرالدین‌شاه تا اوایل رضاخان زندگی کرده و تصنیف‌های متعددی هم ساخته.(مثل بهار دلکش و ز من نگارم)
فکرش را بکنید که پیش‌درآمد یک کنسرت موسیقی، تا انتها کش بیاید و در خاتمه، یک قطعهٔ راک نواخته شود!
این رمان دقیقا همین است. کش‌دار و آهسته. در نهایت هم درام تاریخی تبدیل می‌شود به پروندهٔ جنایی!
و البته تفکرات نویسنده که در قالب شعارهایی نچسب در لابلای صفحات کتاب گنجانده شده.
انصافا این حجم از ناتوانی در بیان، تحسین‌برانگیزه!
        

          اگر در موسیقی ایرانی دست در آتش دارید حتما مطالعه فرمایید. البته به ایران دوستان هم توصیه میکنم این کتاب را از دست ندهند.
        

          روایتی از زندگی استاد موسیقی، غلامحسین درویش خان است و در حقیقت یک رمان عاشقانه درباره ی موسیقی.
داستان رنج ها و مرارت های غلامحسین درویش برای عشق پیوسته و مدامش به موسیقی است.