چطور رمانِ زندگی یک فرد مشهور را بنویسیم؟
اسمش را در ویکی‌پدیا سرچ کنیم، اطلاعات را کپی کنیم و تفتش بدهیم!

واقعا حیفِ سوژهٔ به این قوت که نویسنده، ذبحش کرد.
غلامحسین درویش‌خان، استاد موسیقی و نوازندهٔ تار و سه‌تار که از دورهٔ مظفرالدین‌شاه تا اوایل رضاخان زندگی کرده و تصنیف‌های متعددی هم ساخته.(مثل بهار دلکش و ز من نگارم)
فکرش را بکنید که پیش‌درآمد یک کنسرت موسیقی، تا انتها کش بیاید و در خاتمه، یک قطعهٔ راک نواخته شود!
این رمان دقیقا همین است. کش‌دار و آهسته. در نهایت هم درام تاریخی تبدیل می‌شود به پروندهٔ جنایی!
و البته تفکرات نویسنده که در قالب شعارهایی نچسب در لابلای صفحات کتاب گنجانده شده.
انصافا این حجم از ناتوانی در بیان، تحسین‌برانگیزه!