به نظر من از آن کتابهاست که می گن « هر کتاب ارزش یک بار خواندن داره » و به خاطر همین از صفحه ی ۸۰ به بعدش را ادامه دادم. چون اصلا کتاب روان و پیش برنده ای نیست. راستش، کتاب را که تمام کردم با خودم گفتم شاید بهتر بود اصلا کتاب نمی شد و به صورت همان منابع اصلی و سفرنامه هایی که در قامت نسخ خطی در کتابخانه ها در اختیارمان می گذارند باشد اما به هر حال این قسمتش به من ربطی نداشته است و ای بسا سفرنامه هایی از این دست که بی شمار به چاپ رسیده اند.
افرادی که خاطراتشان را از سفر بمبئی در دوره ی قاجار ثبت کرده بودند قطعا نویسنده نبوده اند و صرفا مجموعه ای از وقایع دیده شده را با دایره واژگان آن زمان پشت سر هم نوشته اند. اما کسی که متون را گردآوری و ویرایش کرده قطعا می توانست متن را بهتر و روان تر و در قالب چاپی زبده تری عرضه نماید.

من با عنوان یک علاقه مند به کشور هند و نیز به عنوان کسی که دوسال تمام در این کشور زیسته ام کتاب را به دست کرفتم و البته که بخش هایی برایم جالب بود. از آن جمله در این کتاب می توان نخستین رویارویی ایرانی های دوره ی قاجار با شهرهای دور درک کرد و نوع نگاه ایرانی از هویت ترسیم شده شهری توسط آنان را فهمید.
          

            مجموعه‌ای از ۷ سفرنامه به هندوستان از زبان مسافران دوره‌ی قاجار، با همان لحن و کلمات و جملات مربوط به ایران قدیم‌تر. برای افرادی که خیلی به متون قدیمی یا سفرنامه علاقه‌ای ندارند شاید جذابیتی نداشته باشد به ویژه این‌که تعدای‌ از سفرنامه‌هایش هم به قدری جملات قدیمی دارد که فهم داستان سخت است. حال شما در نظر بگیرید که هر کدام از این‌ها با یک پدیده‌ی جدید و نو روبه‌رو شده‌اند و می‌خواهند با همان لحن برای من و شما تعریف کنند.
          

            هنوز لندن رو نخوندم، ولی این کتاب رو از باقی مجموعه بیشتر دوست داشتم
چند تا دلیل در موردش فکر میکنم، یکی اینکه بمبئی جنسش بیشتر شبیه ماست تا مثلا پاریس یا سن پترزبورگ
دلیل دیگه هم این میتونه باشه که راویانی که انتخاب شدن، حداقل در ظاهر کمتر درباری بودن، برای همین روایت مردمی تره و بیشتر از کف جامعه اومده