بخشی از مقدمه ی سروش حبیبی بر ترجمه اش از کتاب سیدارتهاهرمان هسه در زیستنامه ی کوتاهش می نویسد: «من فرزند پدر و مادری پارسا بودم و آن ها را بسیار دوست می داشتم. البته بیش تر دوستشان می داشتم اگر به آن زودی مرا با فرمان های دهگانه ی کتاب مقدس آشنا نمی کردند. افسوس که این احکام گرچه فرمان های پروردگارند، همیشه بر من اثری شوم داشته اند. من ذاتاً آدمی سربه راهم و بره وار نرم، به نرمی یک حباب صابون، اما دست کم در جوانی بر هر حکمی شوریده ام. همین که "بایدِ" این احکام را می شنیدم، همه ی نرمی های سرشتم بدل به سنگ می شد. مسلم است که این صفت در سال های مدرسه بر اخلاق من اثری زیانبار داشت. معلمانِ درسی که به نام بامزه ی تاریخ نامیده می شود به ما می آموزند که همواره مردانی بر جهان حکم رانده اند و اسباب دگرگونی آن شده اند که سرکش بوده و سنت ها را زیر پا گذاشته اند. این آموزگاران در خاطر ما می نشانند که چنین مردانی سزاوار ستایشند. اما تمام این ها هیچ نیست جز دروغ. آری دروغ است، مثل تمام آموزه های دیگر، زیرا هر گاه یکی از شاگردان (به نیتی نیک یا بد) جسارت می کرد و بر یکی از احکام معلمان گردن نمی نهاد یا حتی به رسمی نابخردانه اعتراض می کرد، نه تنها سزاوار احترام دانسته نمی شد و سرفرازانه سرمشق دیگران قرار نمی گرفت، بلکه گوشمال داده و در خاک مالیده می شد. اقتدار ننگین معلمان او را درهم می شکست.»  می توان گفت سیدارتها نیز داستانی درباره ی سرکشی است. سرکشی از یک زندگی مرفه و اشرافی در جستجوی معنای زندگی...