محور کاوش کی‌یرکگور در بیماری منتهی به مرگ، مفهوم نومیدی است که او آن را بیماری روح توصیف می‌کند. او بین دو شکل یأس تمایز قائل می‌شود: نومیدی از عدم آگاهی از داشتن خود و نومیدی از عدم تمایل به خود بودن. کی‌یرکگور از طریق این چهارچوب ما را به تأمل در حس فراگیر و شایع پوچی و بیگانگی که می‌تواند وجود انسان را آزار دهد دعوت می‌کند. او استدلال می‌کند که خود بودن واقعی مستلزم درگیری عمیق و واقعی با وجود خود است که رسیدن به این موضوع، در گرو تصدیق کاستی‌ها و محدودیت‌های خود است.
          

            پارسال سر پژوهشی‌ام با ذوق خیلی زیادی شروع به خوندن این کتاب کردم. حقیقتا چیز زیادی ازش نمی‌فهميدم اما اینقدر براش وقت گذاشتم که یک برداشت خیلی دم دستی پیدا کرده بودم. به‌هرحال چیز خاصی ازش یادم نیست ولی ساختار تخصصیِ جالبی داره، به هرکسی هم پیشنهاد نمیشه و ترجمه‌اش هم زیاد عالی نیست ؛))
          

            کتابی نسبتا سختی بود و از همان ابتدا آدم را میترساند.کیرکگارد در این کتاب از نومیدی سخن میگوید که گناهی بزرگ است.نومیدی از اینکه نمیخواهیم خودمان باشیم یا نومیدی از اینکه میخواهیم خودمان باشیم.نومیدی از امر ممکن و نومیدی از امر ضروری. همه اشکال نومیدی درنهایت با ایمان مسیحی رفع میشوند.