یکی از نام آورترین شاعران دنیای ادبیات و یکی از نخبگان و بزرگان عرفان اسلامی، این اشعار بی نظیر را در اوج دانش و حالتی از مستی و بی خودی خلق کرده است. خواندن اشعار او تجربه ای عمیق و معنوی برای خواننده اش در بر خواهد داشت. جلال الدین محمد رومی (بلخ 1207م قونیه 1273م)، پدرش بها الدین ولد، عالم برجسته الهیات در زمان خویش بود که شاگردان و مریدان بسیار داشت. چند سال پس از تولد جلال الدین، آنها موطن خود بلخ را به سمت غرب ترک کردند و در قونیه اقامت گزیدند. طبق روایات بها الدین، دوستی شاعر و عارف داشت به نام فرید الدین عطار که آینده ای بس معنوی را برای جلال الدین جوان پیش گویی کرده بود. پس از مرگ بها الدین، پسرش جلال الدین راه او را ادامه داد و کلاس های درس و وعظ را به دست گرفت تا آن زمان که شمس الدین تبریزی پای به قونیه گذاشت. و راهنمای معنوی وی گشت. شمس با ورودش به زندگی مولوی موجب تغییرات بسیار اساسی و شگرفی در وی شد به طوری که مولوی مجلس درس و وعظ را رها کرد و درست در همین زمان بود که به شاعری بی نظیر مبدل گشت شاعری که هزاران بیت اشعار خلسه آمیز خلق کرد و مجموعه عظیم و بی نظیری به ادبیات غنی فارسی اضافه کرد.