بنظرم اینها خاطراتی هستند از یک نویسنده که حال و هوا و وقایع  دوران زیست نوجوانی و بزرگسالی خود را در قالب داستان‌هایی برای خوانندگان به اشتراک گذاشته.
رسول پرویزی یکی از سناتورهای زمان شاه بود و تا زمانی که بر پست و منصب ننشست قلم را کمابیش در دست داشت
جالب آنکه در داستان‌هایش راوی را منتقد صاحب منصبان تازه به دوران رسیده‌ای نشان میدهد که پس از کسب قدرت گذشته، اصل و نسب و هویت خود را فراموش می‌کنند و این درصورتی است که خودش هم پس از دستیابی به پست سناتوری در دستگاه حکومت پهلوی به گفته‌ی شواهد و تاریخ هویتش را فراموش کرد
بگذریم
در ۵۸ سالگی و در آبان ۵۶ فوت کرد
نبود تا مواجه‌اش را با انقلاب اسلامی ببینیم
خدا عاقبت همه ما را ختم به خیر نماید ان‌شاءالله