کتاب حاضر، رمانی از نویسندة آوانگارد فرانسوی است که یکی از چهرهای برجستة جنبش رمان نو است. او شخصیت پردازی و روایت را از رمان هایش حذف و تنها به ثبت آنی و لحظه ای رویدادها می پردازد. این رمان با سوت کشتی آغاز می شود و مسافری دورافتاده از دیگران که چشم دوخته بر کف کشتی، خاطره ای از کودکی را که بارها برایش نقل کرده اند به یاد می آورد و این به عقب رفتن ذهن بی اینکه در آغاز به آنچه باعث اش بوده اشاره ای شود، اتفاق می افتد و چند سطر بعد و پس از تمام شدن فلاش بک است که می فهمیم عامل تداعی چه بوده است. در داستان می خوانیم: «بارها برایش این را تعریف کرده بودند. وقتی هنوز بچه بوده است -شاید 25 یا 30 سال پیش ازاین- یک قوطی مقوایی بزرگ داشته است، یک قوطی کهنه کفش که در آن تکه های نخ و ریسمان جمع می کرده است. هرچه را دم دستش می آمده جمع نمی کرده است چون نه از نمونه های نخ و ریسمان نامرغوب خوشش می آمده و نه از نخ های کارکرده ای که ضایع شده یا چروک خورده یا ریش ریش شده باشد».