وسطای کتاب حوصله ام سر رفت و بازهم افکار طولانی و بی هدف کارکتر اول.
ولییی 
ولییییییییی
چقدر غمگین شدم وقتی قطعه های پازل کنارهم چیده شدن...چقدر غمگین شدم..وای
        

          این کتاب حقیقتا برام واژه «عجیب» رو تداعی می کنه . کتابی که تا حدودی معمایی ولی کمی هم قابل حدس بود . تضادهایی که باعث میشن من همزمان هم از کتاب خوشم بیاد و هم ازش متنفر باشم ، دلم بخواد بیخیالش بشم و هم مشتاق آخر داستان باشم ، هم باخودم بگم این کتاب رو چندین بار میخونم هم بگم که دیگه دلم نخواد سمتش برم ...
کتاب در دو خط زمانی متفاوت پیش می‌ره که باهم مرتبط هستند ، کتابی که با خوندن آخرین صفحه ناراحتی عجیبی توی دلت ریشه می‌کنه و تا مدتی ذهنت درگیر شخصیت ها و سرنوشت عجیبشون میشه ...
خلاصه اینکه من هنوزهم تکلیف احساساتم با این کتاب و قلم نویسنده مشخص نیست  ولی اینو می‌دونم که حداقل ارزش یکبار خوندن رو داشت .