کتاب با موضوعی بسیار جذاب کلنجار می‌رود: رابطه بین عرفان و سیاست که خصوصاً در تاریخ صدسال اخیر ایران بسیار حائز اهمیت شده است. کتاب در هفت فصل تنظیم شده که به سیاق سنت حوزوی نوشته شده: یعنی طرح یک موضع و نقد آن. ولی چنانچه در سنت حوزوی نیز مصطلح است، عملاً جریان‌شناسی‌ها جعلی از کار درآمده و به صرف قرابت در یک موضع، برخی افراد در کنار هم قرار گرفته‌اند که در واقع ارتباطی با هم ندارد. فصل اول با عنوان «عرفان و فقاهت» عملاً بیانگر موضع افرادی مثل ملکم خان است که از نوعی از عرفان دربرابر فقاهت دفاع می‌کنند. فصل دوم با عنوان «عرفان و اندیشه» عملاً به دیدگاه امثال کسروی می‌پردازد که قائل به سرپوش بودن عرفان برای فروپاشی اندیشه در تمدن اسلامی ارجاع دارد که در همین جا سیدجواد طباطبایی را نیز مورد بررسی قرار می‌دهد. فصل سوم با عنوان «متهم به سازشگاری» به موضع جلال و شریعتی می‌پردازد، که البته نسخه ویرایش شده‌ای از موضع شریعتی در فصل چهارم با عنوان «عرفان انقلابی» مورد بررسی قرار می‌گیرد. فصل پنجم با عنوان «قرائت لیبرالیستی» به شکل تلویحی به موضع روشنفکران دینی بعد از انقلاب مثل سروش می‌پردازد و فصل ششم به تقلیل عرفان به تجربه بنابر اقوال فلاسفه دین اشاره دارد. در نهایت فصل هفتم موضع خود نویسنده تشریح می‌شود که عملاً موضع جمهوری اسلامی و تحقیقاً شورای انقلاب فرهنگی است. 
کتاب هرچند با موضوع جذابی شروع می‌شود ولی پرداختی به‌غایت دم‌دستی دارد و به یک تصفیه‌حساب فکری بدل شده است. بنابراین هنوز این حوزه محملی بسیار بکر برای پرداخت است.