مطالعات نشان داده‌اند که آزاد شدن دوپامین در قمار به همان اندازه که به پاداشِ پایانی غالباً پولی مربوط است، به غیرقابل‌پیش‌بینی‌بودن گرفتن پاداش نیز ارتباط دارد. انگیزه‌ی قمار عمدتاً بیش از آنکه به خاطر سود پایانی باشد، به خاطر ناتوانی در پیش‌بینی گرفتن یا نگرفتن پاداش است

یکی از بیمارانم که اتفاقا نتیجه خوبی از داروهای ضدافسردگی گرفته بود می‌گفت دیگر موقع تبلیغات المپیک گریه نمی‌کند. وقتی احوالات سابقش را تعریف می‌کرد می‌خندید و خوشحال بود از اینکه به‌خاطر درمان افسردگی و اضطرابش جنبه‌های احساساتی شخصیتش را از دست داده است. ولی وقتی نتوانست در مراسم ختم مادرش گریه کند تعادلش به‌هم خورد. او داروهای ضدافسردگی را کنار گذاشت و اندکی بعد طیف وسیع‌تری از عواطف، از جمله اضطراب و افسردگی را تجربه کرد. او تصمیم گرفت حال‌های بد را تجربه کند ولی احساس انسان بودن داشته باشد. به نظر او ارزشش را داشت.

انسان حیوانی اجتماعی است. وقتی در اینترنت افرادی را می‌بینیم که رفتار خاصی از خود نشان می‌دهند، این رفتارشان به نظرمان "طبیعی" می‌آید زیرا آن افراد انجامش می‌دهند. "توییتر" که بیشتر مورد علاقه کارشناسان و رؤسای جمهور است نام مناسبی برای رسانه‌ای اجتماعی بر پایه نوشتن پیام است. ما مثل گله‌ای پرنده هستیم. به محض اینکه یکی از ما بالش را برای پرواز باز کند، کل گله به هوا بلند می‌شود.

وقتی ما آستانه‌ی عصبی‌مان را با تکرار لذت‌ها بالا می‌بریم وارد پیکاری همیشگی می‌شویم، هیچ‌وقت از چیزی که داریم راضی نخواهیم بود و همیشه بیشتر می‌خواهیم.