هنگامى كه دشمن دست به كار شده تا جوان‌هايت را با شبهات و شهوات و فتنه‌ها و بدعت‌ها و انحراف‌ها و خدعه‌ها و نيرنگ‌ها خنثى و خراب و يا درگيرِ با هم و سر در جان هم بسازد، تو نمى‌توانى به‌خاطر ضعف‌هاى تربيتى و يا اجرايى به گوشه‌اى بخزى و قلم بزنى و دست از تربيت مجريانى كه لازم هستند و بايد در حدايثار كار كنند و مزد نخواهند و سپاس نخواهند و خائف و ترسناك هم باشند - كه كوتاهى كرده‌ايم و آن طور كه بايد و مى‌توانسته‌ايم كار نكرده‌ايم - بكشى؛ كه به شهادت سورۀ هل اَتى تا اين حد بايد گام برداشت: (يُطْعِمُونَ اَلطَّعامَ عَلى حُبِّهِ)،١(لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً)،٢(إِنّا نَخافُ)،٣ تا حد ايثار، بدون توقع مزد و سپاس و همراه ترس و خضوع. اگر حكومتى از هدف چشم نپوشيد، بايد تمامى نارسايى‌هايش را به دوش كشيد و بدون توقع دست به كار شد و عذر اينكه نمى‌گذارند، نياورد؛ كه براى كارگرِ بدونِ چشم‌داشت، هميشه ميدان كار هست و ما تجربه‌ها كرده‌ايم.
