کوچکی امتیازاتی دارد. چیزهای بزرگ اغلب بی در و پیکر، ناپخته، و ناشیانه­اند؛ کوچکی قلمرو وی وقار و زیبایی است. قلمرو وی کمال هم هست. رمان در ذات خود فراگیر است. داستان­کوتاه، در مقابل، ذاتا گزینش­گر است. از آن­جا که تقریبا همه­چیز را کنار می­گذارد. می­تواند به آن­چه باقی می­ماند شکل کاملی ببخشد. حتی می­تواند مدعی نوعی کمال باشد. چیزی که برای رمان اهمیت دارد بزرگی است، قدرت است. ته دلش، داستان کوتاه رابه خاطر قناعتش تحقیر می­کند. کمال، دلخوشی آن­هایی است که هیچ­چیز دیگری ندارند. در دنیایی که رمان­های متکبر بر آن حکم می­رانند، کوچکی یاد گرفته راهش را با احتیاط باز کند. داستان کوتاه به دگرگونی باور دارد. به نیروهای پنهان باور دارد. روش داستان کوتاه کشف و شهود است. کوچگی­اش عامل قدرت اوست. از کوتاه بودن خود شادمان است. می­خواهد باز هم کوتاه­تر باشد. فقط یک کلمه باشد. اگر بتواندآن کلمه را پیدا کند، تمام جهان با غریوی از درونش زبانه خواهد کشید. آرزئی عجیب داستان کوتاه همین است؛ باور عمیقش، بزرگی کوچکی­اش همین است