ادبياتمان را حقيقتاً دوست دارم...
حالا تأثير درس دادن هاى خانم بهبهانى ست و عشق بنده، يا واقعاً قشنگى اينها... خدا مى داند.. اما خب خواندن هربخش، فقط صدا ها و حال هاى توى كلاس را به يادم مى آرن و.. خدا ميدونه كه چقدر اميد روزهاى يكشنبه و سه شنبه ى من، همين كلاس داشتن با اين انسان عزيز بوده ست..

اما نظر در مورد خود بخش هاى كتاب، ادبيات انقلاب را هركار مى كنم، دوست ندارم.. و انگار كتاب هم سعى كرده تا منتخبى از بدترين نمونه ها برايمان گلچين كند...
ادبيات عرفانى اما بجايش، بهترين بود،
و نثر فارسى هم كه جاى خودش را در دلم دارد :)
قسمت سفرنامه ى ناصرالدين شاه هم واقعاً از جاهاى بامزه ش بود! و لحنش..... خدايا.
چنتا نكته ى ريز ديگه:
از نادر ابراهيمى بايد اين رو انتخاب مى كردن واقعاً؟:|
آخه چرا بقيه ى زال و رودابه رو نيوورده؟:-<
رضايتم از شعر حفظى ها رو هم اعلام ميكنم :>