این نوشته ها یک گذر صبحگاهی ست. گذر بامدادی یک آدم بر آن چه شب گذشته دیده، در سفری ناخواسته به دیاری ناشناس، که همین کوچه ی بغلی باشد شاید. آدم سفر کرده، اینک با چشمانی پف دار و صورتی ناشسته و دهانی خشک، گوشه ی ملافه را بر پاهای عریانش می کشد و از این سفر می گوید. و یا به گفتاری بهتر، سفرنامه اش را می نویسد؛ سفری شبانه به سرزمین خواب و این می شود خواب نگاری؛ در دوازده سال شب و یک بهار شب... .