پرسشگری جدی درباره معضل دم.کراسی درایران امری اساسی وکاری جدی برای روشنفکران ایرانی است.چرا بعداز بیش از یک قرن تجربه،مدرنتیه و وجود جنبش های اجتماعی و فکری در ایران،تازه امروز دموکراسی در سطح عمومی جامعه مقبولیت عام یافته است؟آیا اشتیاق به زیستن در جامعه ای دموکراتیک بتا باورها و کردارهای ریشه داری که زبان و کنش سیاسی و فرهنگی ما را برساخته اند،هم خوانی دارد؟
به عنوان مثال برخی باورهای مورد قبول عامه عبارتند از:
در افتادن به پندار توهم توطئه،خصومت مفرط فرهنگی با بیگانگان،دلبستگی عمیق به تجدید سنت های کهنفهویت زدگی و هراس از تفاوت ها،باورهای آشکار و پنهان به فروپایه بودن زنان و زن ستیزی در عمل،پندارهای فرهنگی وسیاسی فولکلوریک نیز می توانند تحقق دموکراسی را مانع شوند.
از نظر من دموکراسی فقط بینش یا شیوه ای فکری و فرهنگی نیست.دموکراسی بیش از هر چیز واقعیتی جامعه شناختی ست.آنچه دموکراسی را در جامعه محقق می سازد ودر فرایندی تاریخی آن را توسعه می دهد،نهادهای دموکراتیک هستند.
بینش ضد دموکراتیک گروهی از شهروندان جامعه ای که نهادهای دموکراتیک قدرتمندی دارد.چندان برای آن جامعه مشکل زا نخواهد بود.اما نگرش ها و باورهای فولکلوریک و خرافی وخشونت آمیز شهروندان جامعه ای مانند ایران که نهائهای دموکراتیک بسیار شکننده وضعیفی دارد،مشکلات بسیاری برای تحقق دموکراسی به وجود می آورد وتاثیری مخرب بر زندگی عمومی ما می گذارد.
جدی نگرفتن نهادهای دموکراتیک و توجه صرف به ایده های دنیای مدرن،خود دشواری بسیار مهمی در جهت استقرار و توسعه ی دموکراسی در ایران است.