.
نمی دانستم آبراهام واقعا زندگی اش را به گند کشیده بود یانه.آیا دست زدن به دلخواه ترین کارها، زیستن درشیرین ترین حال ها و خاطرِآسوده داشتن به معنی به گند کشیدن زندگی است و جراح برجسته ای بودن و سالی ده هزار پوند درآمد داشتن و با زنی زیبا زندگی کردن به معنی کامروایی؟ 
.
 زندگینامه #پل_گوگن نقاش معروف #پست_امپرسیونیست روایتی جذاب از آتش سرکش و غیرقابل مهاری به نام هنر و زیبایی ست. و همان سوال عمیق که خوشبختی چیست و ما کجای دنیا ایستاده ایم؟؟ حد جنون کجاست و تا کجا میشود رفت و بود؟؟ لذت را چه کسی تعریف میکند و واقعا لذت چیست؟؟ پاسخ به شورقلب مهمتر ست یا وظایف بی شماری که بر دوش داریم؟؟ اصلا زندگی چیست؟؟ 
داستان زندگی و شخصیت عجیب گوگن گاهی متنفر و گاهی همراهم میکرد. همراه شدن با  این حد از جنون، عشق، ازخودگذشتگی،  تضاد و رنج و رنج و رنج قطعا تجربه ای شیرین و تکرارنشدنی بود.

اگر آتشی درون شماست یا اگر نیست این کتاب را از دست ندهید...
        

          سامرست موآم واقعا زیبا مینویسه، جوری راحت از کلمات ادبی استفاده میکنه و داستان رو جلو میبره یهو به خودت میای میبینی ۵۰صفحه خوندی. جوری بهت اجازه میده توی ذهنت برای داستانش تصویرسازی کنی که تا ابدالدهر این تصویرسازی توی ذهنت موندگار میشه.
استریکلند مردی ساده‌ انگلیسی بود که تصمیم گرفت زندگیش رو نجات بده. کوله‌بارش رو جمع کرد و رفت سراغ علاقه‌ش، نقاشی. همه‌چیب رو رها کرد، زن، بچه، خانواده، شغل، دوست، انگلستان. همه‌چیز رو رها کرد و خداحافظ.
به نظرم به خودش سلام کرد. استریکلند با همه‌ی بندهایی که دست و پاش رو بسته بودند خداخافظی کرد و به رهایی سلام کرد. رهایی رو در آغوش کشید و دنبال چیزی که دوست داشت و استعدادش رو داشت رفت.
شجاعت؛ اولین کلمه‌ای هست که میتونم برای توصیف استریکلند استفاده کنم.
او به اندازه‌ی کافی شجاع بود. چون خودمونیم، همه میدونیم چقدر کنده شدن از بندهای زندگی سخته. ولی استریکلند کارخودش رو انجام داد. رها شد. و به اینکار پایبند موند.
استوار؛ این نقاش برای رسیدم به چیزی که می‌خواست استوار بود و ثابت قدم. واسش مهم نبود کی درباره‌ش چه فکری میکنه. واسش مهم نبود که مریض احوال هست ودرحال مرگ. واسش مهم نبود نقاشان بزرگ اون زمان به نقاشی‌ش علاقه‌ نداشتند. فقط کار خودش رو انجام داد.
صبر؛ در آخر، استریکلند صبور بود. او حتی وقتی مرد هم صبر کرد تا نقاشی‌هاض معروف بشه و هنر شناخته بشه.

«چارلز استریکلند هم کسی نیست جز پل گوگن»
        

          در چهل سالگی جرات کرد و از چنبر برون جست و جهد کرد و جهان خودش را ساخت و از جهانی که دیگران، به ویژه پدرش و همسرش برایش ساخته بودند تا توانست فاصله گرفت و سر حلقه رندان جهان شد
        

          اخیرا از این نویسنده لبه تیغ رو خواندم و دوستش داشتم
با آن ذهنیت از نویسنده به سراغ این کتاب رفتم و متاسفانه بعد از ۱۲۰ صفحه با زیاده گویی و توضیحات اضافه و حوصله سر بر، 
بر خلاف میل باطنیم کتاب را رها کردم