نظم و ارتباط انسان ها را متمرکز می کند می فهمند چی را و کی را چگونه به جایی بگمارند.
دغدغه من از زمان دینی جات مدرسه تا مواجهه با دینی‌جات مسجد و... این بود که این همه مفاهیم را چگونه باید در ذهن داشته باشیم یا اینکه چگونه باید عاشق بزییم و آرمان منِ مسلمان برای فعالیت اجتماعی باید چه باشد؟ احکام؟ اخلاق؟ معارف؟ کدام یک به خودی خود مقدس است؟
بالواقع  هیچکدام! 
انسان ها را موحد باید بالا کشید نه متخلق! نه متعبد! نه دانشمند علوم اسلامی!
  خلاصه مطلب مناسک دینی که شما را بر علیه ظالم ها و طاغوتیان نمی شورد این دین از سرچشمه یعنی توحید ننوشیده است و قلابی ست.
  آن کلام و اعتقاداتی که در استدلال ها دور می زند و مدعی ست که یقین مرا بیشتر می کند را یکبار مصرف می دانیم..
          

            مشکلات دیروز و امروز جوامع در موحد نبودن آنهاست. توحید صرفاً به معنای انجام عباداتی مثل نماز و روزه که در زندگی دنیایی تأثیری ندارند، نیست.

توحید دو جنبه سلبی و ایجابی دارد. جنبه ایجابی توحید، قبول خدای یگانه و عبادت او در قالب نماز و روزه و... است.

و جنبه سلبی آن، نفی ظلم‌ها و ظالم‌هاست. نفی شرک و کفر و مقابله با طاغوت‌هاست. مقابله با هوا و هوس‌ها و مقابله با حاکمیت هواهای نفسانی است، و در یک کلمه، «نفی عبودیت غیر خدا».

مشکلات ما از جایی شروع می‌شود که به سلطه ظالم‌ها و طاغوت‌ها -از خفت‌گیر محل گرفته تا قدرت‌های سیاسی- تن بدهیم، خواسته‌های نفسانی‌مان را اجابت کنیم. خلاصه اینکه سرسپرده‌ی کسی غیر از خدا بشویم و حقیقتاً او را عبادت کنیم.(یعنی نماز ما خلاصه در چند خم و راست ظاهری بشود و بس.)

«توحید» برای «صاحبان زر و زور و تزویر»، اصلاً ایده‌ی جذابی نیست، برای همین در طول تاریخ دائماً با انبیاء الهی مخالفت کرده‌اند.

طبیعتاً موفقیت‌های ظاهری کفار و مشرکین هم باید در همین فضا دید، موفقیت مخالفان توحید جز با سلطه و تضعیف دیگران محقق نشده، و اگر مستضعفین ملتزم به روح توحید در جوامع خود بشوند، طبقه‌ی سلطه‌گر و مستبد و استعمارگر وجود نخواهد داشت، و وقتی چنین طبقه‌ای نباشد، ضعیف و فقیری هم نخواهد بود.

خلاصه که این کتاب(مقاله) دید خواننده رو نسبت به دین و دنیا تغییر می‌ده.