جستجوهای دیوانه‌وار برای یافتن معنای اساسی زندگی از بین رفته است.من دیگر دچار حالت تثبیت نمیشوم، چرا که اشتیاقی ندارم. در طول چهار سال گذشته، نوشته‌های بسیار کمی در دفترچه خاطراتم نوشته ام، چرا که داروی ضد افسردگی بخش زیاد از شوق و اشتیاق شدید من را از بین برده است. با فروکش‌کردن این شور و اشتیاق، حرفه و تجارت من به خوبی پیش میرود. از آنجایی که آرامش بیشتری دارم، با مردم بهتر کنار می‌آیم و مشکلات سلامتی مرتبط با استرس نظیر کولیت، از بین رفته است. با این حال، اگر در اوایل دهه بیست برای من دارو تجویز میشد، احتمالا به اندازه‌ی الان موفق نمیشدم. «توانایی‌ها» و تثبیت‌ها، مشوق‌های فوق‌العاده‌ای بودند تا اینکه با مشکلات سلامتی مرتبط با استرس، بدنم را به نابودی کشاندند.

این همون چیزیه که خیلی باعث ناراحتیه منه، من خوندم که کتابخونه‌ها بستر جاودانگی هستند، من نمیخوام افکارم با من بمیرن، من میخوام کاری انجام داده باشم، علاقه‌ای به قدرت یا پول زیاد ندارم. میخوام چیزی رو از خودم به یادگار بذارم. میخوام سهم مثبتی داشته باشم و بدونم زندگی معنایی داره…