می خواستم نامرئی باشم در پهنه‌ی هستی می‌خواستم تنهایی طولانی ام را بردارم و با خود به دشت ها ببرم تا آزارمان به دیگران نرسد.

با تنهایی گم شده‌ات چه می‌کنی ؟

کلاهی بر سر می گذارم و پایم را در خاک فرو می‌کنم . به خاک می گویم: هرگز تا به این حد تهی نبوده‌ام. خاک می گوید: من هم!