بحران های کشور ما را انگار پایانی نیست، خواندن رساله های مهمی که به خصوص در دوران قاجار و عموما قبل از انقلاب مشروطه نوشته شده اند به ما مجموعه ای از مشکلات را نشان می دهند که سخت آشنا می آیند. این نکته نمایانگر این است که کلیت بحران ها و مشکلات ما چندان عوض نشده اند. مجدالمک یکی از برترین نویسندگان دوره قاجار است و رساله او از کوبنده ترین و تندترین رساله ها در نقد اوضاع کشور است. او معتقد است رسم عدل و احسان در بین ایرانی ها از بین رفته، دور شاه را کسانی گرفته اند که فقط دنبال منافع خود هستند، احکام و قوانین اعتباری ندارند و هر حکمی همزمان نقیض خودش را نیز دارد. رساله مجدیه توصیف دقیق و پر نیش و کنایه ای است از رجال دولتی، علما، وضعیت وزارتخانه هایی همچون جنگ و خارجه و البته نقد برخی روشنفکران ایرانیِ فرنگ رفته. این رساله گزارشی است از ذهنیت ایرانی که نتوانسته است با تجدد کنار بیاید. مثلا مجد الملک نقل می کند که وزیر جنگ از دستورالعمل ها و شیوه های جنگ مدرن پیروی نمی کند و استدلالش هم این بوده که افغان ها که دولت صفوی را برکنار کردند " کتابچه تنظیمات " نداشتند. توصیف تملق و پاچه خواری برای به دست آوردن پست و مقام، واگذاری سفارت به کسانی که پول بیشتری رشوه می داده اند، تاسف او از مرگ سربازان گرسنه که جیره و مواجب دریافت نکرده اند و ترس او حمله نظامی به چنین سپاه آشفته ای از دیگر نکات انتقادی مجدالمک است. او اما نوک پیکان نقدها را به سمت شاه نمی گیرد بلکه معتقد است اطرافیان شاه فاسدند و مردم فکر می کنند که شاه طلسم شده است وگرنه او بیش از همه در فکر آبادی مملکت است. رساله مجدیه به ما نشان می دهد که مسیر حکومت ها در طول تاریخ ایران هیچ نسبتی با مسیر روشنفکران و دلسوزان نداشته و ندارد گویی هر دو در دو جهان متفاوت حرف می زنند و عمل می کنند. به تعبیر  زنده یاد داود فیرحی که این کتاب را در کلاس او خواندیم در اروپا ادبیات و نوشته های جان لاک وارد فرآیند دولت سازی و تغییر امور می شود اما سرنوشت روشنفکران ایرانی در مواجهه با نهاد دولت کاملا متفاوت است. بحران شکل گیری دولت مدرن در ایران همچنان تداوم دارد و دو مساله چگونگی مواجهه و اخد تجدد و ویژگی های خاص و پیچیده مختص به ایران از علل اصلی این وضع هستند. رساله مجدیه از نمونه های نثر فاخر فارسی نیز محسوب می شود.