مجموعهٔ «پرسندو» با هدف آموزش فلسفه برای کودکان نوشته شده و به غیر از کتاب‌ داستان‌ها، مولف، کتاب‌ راهنمایی را هم مخصوص تسهیلگران فبک، تهیه کرده است. من فقط داستان جلد پنجم این مجموعه را خواندم .
داستان، مشخصا با هدف آموزشی نوشته شده بود و اگر آن را از جهت زیبایی‌شناسی و جذابیت هنری و ادبی بررسی کنیم، هیچگونه امتیازی نمی‌گیرد و به زعم من، ادبیات محسوب نمی‌شود. از نظر فبک هم با وجود طرح پرسش‌های فلسفی، به دلیل فقدان انسجام روایی و پیرنگ قوی، اثر موفقی نیست و نمی‌تواند چندان اثرگذار باشد. البته شاید در یک حلقهٔ کندو‌کاو فلسفی بتواند موضوع گفت‌وگو قرار بگیرد  و با درایت تسهیل‌گر و مشارکت خلاق اعضای حلقه، مقدمه‌ای برای یک طرح بحث فلسفی خوب باشد. 
پیشنهاد جدی‌ام به اساتید محترم فبک این است که اگر می‌خواهند برای کودک داستان فلسفی بنویسند، بهتر است این نکته را در نظر داشته باشند که اثرشان پیش از آن که فلسفی باشد، باید یک داستان محسوب شود و برای داستان نوشتن، باید سال‌ها آموزش دید و تمرین کرد و  قلم زد.