«دوست های خیالی مثل کتاب ها هستند. مارو به وجود میارن. استفاده میکنن. کهنه و فرسوده میشیم و بعد کنار گذاشته میشیم تا وقتی که دوباره به ما نیاز داشته باشید.»

پدر گفت:«جکسون مسئله اینه که زندگی پیچیده ست . اگه همیشه به این شکل باشه، زندگی خوبه.»او خطی خیالی کشید که مرتبا بالا میرفت.«اما در حقیقت زندگی بیشتر شبیه اینه» اینبار خطی کشید که گاه به سمت بالا بود و گاه به سمت پایین که شبیه رشته کوه بود.«فقط باید به تلاش کردن ادامه بدی.» مادر پرسید :«اون ضرب المثل چی بود؟ هفت بار افتادی، هشت بار برخیز؟» پدر گفت:« از جمله های حکیمانه ست که داخل شیرینی های شانس می نویسن. درست همینه.»

چند لحظه ایی ساکت بودم و بعد پرسیدم:«بچه ها باید همیشه والدینشون رو دوسداشته باشن؟» عکس العمل پدر را در آینه ی جلو دیدم. او گفت:«بذار اینطور بگم، تو میتونی از دست کسی عصبانی باشی و در عین حال از صمیم قلب دوسش داشته باشی.»