از آن پس، طایبله دیگر تنها ماند. زود پا به سن گذاشت. از گذشته ها برایش هیچ نمانده بود، الا رازی که نه هرگز می شد به زبان آورد و نه کسی آن را باور می کرد. رازهایی هستند که دل نمی تواند آن ها را با لب در میان بگذارد. آدمی این رازها را با خود به گور می برد. درختان بید آن ها را زمزمه می کنند و کلاغ ها آن ها را به قارقار می گویند و سنگ لحد در سکوت از ایشان حرف می زند، اما به زبان سنگ ها. مردگان روزی برخواهند خاست، اما رازهایشان تا انقراض نسل بشر برای قضاوت نزد قادر مطلق خواهند ماند.زینگر اگرچه در عصری می زیست که دوران اوج نوآوری های هنری و جاه طلبی های مهارگسیخته ی جریان های آوانگارد بود، بنا به تصریح خودش تمایل چندانی به تجربه گرایی در هنر نداشت و از پذیرفتن نقش تعلیمی و تبلیغی و ایدئولوژیک هم سر باز می زد. او مدعی بود نقش و کارکرد ادبیات در سرگرم کردن مردم از عهد باستان تا زمان وی را نمی توان و نباید رها کرد. بنا به تعبیر خودش: «هیچ عذری ادبیات ملال آور را توجیه نمی کند.» درباره این کتاب بیشتر بخوانید