من و عالی‌جناب فاکنر، شماها همه...
اگر قرار باشد من و سایر کتاب‌خوارها از بین نویسنده‌های جهان، جهت تشکیل تیم و یک مسابقه یارکشی کنیم، تنها انتخاب فاکنر را برای شکست بقیه کافی می‌دانم.

آتش‌سوزی انبار، یکی از داستان کوتاه‌های فاکنر است که در جوانی یعنی سال ۱۹۳۹ منتشر کرده است. فاکنر نوشتن داستان کوتاه را تنها یک تمرین یا مشق برای بهتر شدن قلمش در جوانی‌ می‌دانست. به صحت این ادعا می‌توان مهر تایید زد، اگر ارتقای کیفیت قلم او را در مقایسه‌ی داستان‌هایش نسبت به داستان‌هایی که پیش‌تر از آن نوشته بنگریم.
داستان کتاب از حضور شخصیت‌ها در دادگاه آغاز می‌شود و من با توجه به کوتاه بودن داستان نیت پرداخت به جزئیات داستان که منجر به اسپویل آن می‌گردد ندارم،  تنها به کلیات می‌پردازم و شما را به خواندنش دعوت می‌نمایم.  

این داستان همانند بسیاری از داستان‌های کوتاه و رمان‌های فاکنر در مورد مردم جنوب نوشته شده و در عمق داستان به بررسی شکاف‌های اجتماعی و اقتصادی جامعه پس از جنگ داخلی می‌پردازد.
قهرمان داستان ما، مرد جوانی‌ست که باید انتخاب بزرگی انجام دهد: بنا به فرمان پدرش به خانواده‌اش وفادار بماند و یا کار صحیح و اخلاقی را انجام بدهد.
از انتخاب نوشتم اما این داستان فقط یک انتخاب نیست. فاکنر با زیرکی و تسلط به شکاف طبقاتی در جامعه و بحرانی که به پا می‌کند می‌پردازد و آن را واکاوی می‌کند... این‌که هر چقدر گروهی ثروتمندتر و از آن‌سوی گروهی فقیرتر شوند، چه خطری جامعه را تهدید می‌کند. از جایی به بعد دیگر ثروتمندان هستند که باید از فقرا بترسند چون آن‌ها هیچ‌ چیزی برای از دست دادن ندارند، و اگر آب از جایی فراتر رود... دیگر نمی‌توان عکس‌العمل آن‌ها را پیش‌بینی و نهایتا آن‌ها را متوقف کرد.

در پایان باید اشاره کنم که من به تازگی توسط خود آقای فاکنر با استاین‌بک آشنا شده‌ و به سراغ دو رمان «موش‌ها و آدم‌ها» و «مروارید» رفتم، پس این‌که شباهت‌هایی در داستان موش‌ها و ‌آدم‌ها ببینم آن‌چنان نباید برایم عجیب باشد اما هنگام خواندن بخشی از آن به یاد موش‌ها و آدم‌ها افتادم.

چهارم بهمن‌ماه یک‌هزار و چهارصد و یک