پیشنهاد من به طور خلاصه این است: ما باید بکوشیم پایدارترین ویـژگـی‌های شـرایط موقتــی خــود را بــازشنـاسیـم؛ ویــژگی‌هـایی که چـه خـوب و چـه بـد، در بــی‌ثبــاتی‌های عصــر مــدرن کـم‌تـر از همـه آسیب‌پذیرند... این ویژگی‌های پایدار از دو نوع متفاوتند یا دو ریشهٔ انضباطی متفاوت دارند: از یک سو این ویژگی‌ها انسان‌شناختی‌اند و باید از جوامعی که بیرون از تاریخ زندگی می‌کنند درون زمان حاضر بازیابی شوند، و از سوی دیگر آن‌ها باید از تاریخ بازیابی شوند؛ یعنی از سنت فرهنگی خودمان که در آن به گونه‌ای ژرف و چه بسا ویژه تعبیه می‌شوند. نقطهٔ آغاز تحلیل ما همین جستجوی شفافیت است و وظیفهٔ ما این است که آن اشکال و برزش‌ها و آن ویژگی‌های پایداری را روشن کنیم که دگرگونی‌های زندگی مدرن را تاب می‌آورند. این احیا صرفاً ابزاری جهت ابتدایی‌شدن و مشاهدهٔ آن برزش‌های شبه‌جهانی که مجدداً در زندگی مدرن به وجود می‌آیند نیست، بلکه ابزاری برای برساختن زمینه‌های میان‌ذهنی است؛ یعنی مشاهدهٔ تجربه در پرتوی دیگران. اگر هنرهای عامه را با اصطلاح‌های مانند اسطوره، آیین، زیارت، آستانه‌نشینی، داستان، روایت و رویدادنامه درک کنیم، در جهانی که به گونه‌ای شگفت‌ ناپیوسته است، برزش‌های مقاومت را مشاهده می‌کنیم که آن جهان ته‌نشینشان می‌کند و آن‌ها را در کنار  هم نگه می‌دارد. این توسعهٔ گفت‌وشنود انسانی در حین خودآگاهی ژرف است.