درباره قهرمانان و گورها

درباره قهرمانان و گورها

درباره قهرمانان و گورها

ارنستو ساباتو و 1 نفر دیگر
3.0
2 نفر |
1 یادداشت

با انتخاب ستاره‌ها به این کتاب امتیاز دهید.

در حال خواندن

0

خوانده‌ام

3

خواهم خواند

10

باز هم قصه انسان است، که تضادهایش از هم دریده اند. قصه انسان است، قصه مهربانی و پاکدلی است که بی رحمی ها و ترفندهایش مسخ می کنند. باز هم قصه انسان است: اسیر سرنوشت، محکوم جبر واقعیت های سرسخت گریزناپذیر، که از خود اختیاری ندارد، نمی توان او را محکوم کرد، نمی توان بر او حکم کرد. نمی توان در او داوری کرد، بل باید بر او رحمت آورد و گریست. درباره قهرمانان و گورها شرح احوال آله خاندرا، دختر زیبایی از یک خاندان ممتاز آرژانیتی و سه مردی است که زندگی شان به نحو غمباری با زندگی او گره خورده است: پدرش، فرناندو بیدال که مشغله ذهنی غریبی نسبت به کوران، شرارت و تبهکاری، و بیش از همه نسبت به آله خاندرا دارد، پس از او مارتین، عاشق جوان تر اوست که رستگاری خویش را به قیمت دست شستن از عشق خود به دست می آورد. سپس برونو است، یک فیلسوف و نویسنده، و دوست خانوادگی آله خاندرا که عشق به مادر را در رابطه اش با دختر او، یعنی آله خاندرا، می جوید. داستان در متن خیزش پرتلاطم اجتماعی و سیاسی سال های 1950 آرژانتین رخ می دهد. شاهکاری است آفریده ذهن خلاق یکی از اصیل ترین نویسندگان خوش ذوق و قریحه قرن بیستم، یعنی ارنستو ساباتو.

یادداشت‌های مرتبط به درباره قهرمانان و گورها

            من ارنستو ساباتو را با تونل شناختم. هجده ساله بودم و درگیر یکی از همان عشق‌های کلاسیک اوایل جوانی. دختری کشف‌ناشدنی، مرموز و با رنجی پنهان از من، درگیرم کرده بود. آن دختر و رنج‌هایش برای من جهانی ناشناخته بود که هر شب تلاش برای کشف آن لذت و رنجی توامان داشت. در آن روزها خیلی اتفاقی کتاب تونل را از ارنستو ساباتو خواندم. آن موقع با تونل که شرح یکی از همان ماجراهای عشقی با دختری مرموز و ناراحت و غمگین و عجیب بود بسیار ارتباط برقرار کردم و برای همیشه از آن کتاب و ساباتو در ذهنم تصویری خوشایند ساخته شد. و به همین ترتیب تونل شد بخشی از خاطرات جوانی‌ام.
خب از آن موقع، خیلی سال گذشته است و چند وقت پیش تصمیم گرفتم که کتاب قهرمانان و گورهای ساباتو را بخوانم. با ذهنیتی مثبت ناشی از آن خاطره خوب. اما، اما کتاب ناامیدم کرد و بعد از مدت‌ها من یک رمان را نصفه نیمه رها کردم. ماجرای کتاب تکراری بود و راستش دیگر در این سن، حوصله کتاب‌هایی که مرکزیتش یک دختر مرموز و غمگین و با رنج‌های فراوان و فلان و بهمان است را ندارم. شاید پیر شده‌ام و کم حوصله، دلم قصه می‌خواهد نه بالای منبر رفتن و لفاظی و مثلا تلاش برای کشف جهان‌های ناشناخته و بعضا خالی و رمانتیک.