کتاب "مهیای رقص در برف" اثر مانیکا زگوستووا، بازتابی دردناک اما الهام‌بخش از زندگی زنان در اردوگاه‌های کار اجباری استالین است. این مصاحبه‌ها که در فضاهای خصوصی تهیه شده‌اند، نه تنها به رنج‌ها و سختی‌های اردوگاه‌ها پرداخته است، بلکه به توانمندی‌ها و زیبایی‌هایی که حتی در چنین شرایطی پدید آمده، نیز توجه می‌کند.جایی که فکر می‌کنیم فقط داستان‌های سیاهی وجود دارد، زگوستووا تصویرهایی از عشق، هنر و دوستی در میان این سختی‌ها را به تصویر می‌کشد. زنانی که حتی در شرایط سخت هم شعر می‌سرایند، قصه می‌خوانند و به یاد هم می‌آورند. هنر در این شرایط وحشتناک به آن‌ها امید و انسانیت بخشیده است. از نظر سبک، این مجموعه مصاحبه‌ها را می‌توان به تاریخ‌های شفاهی «سوتلانا الکسیویچ» ، برنده‌ی جایزه نوبل سال 2015 ، نزدیک دانست. هر دو نویسنده به نحوی از گذشته‌ی تاریک شوروی برای روایت قصه‌هایی انسانی و پر از امید استفاده می‌کنند. در مجموع، «مهیای رقص در برف» یک اثر هنری است که با ویژگی‌های خاص خود، به تاریخ سیاه شوروی نگاه می‌کند ولی در همان زمان، به قدرت بی‌نهایت انسان در مواجهه با سختی‌ها اشاره دارد.