کمتر کناب ایرانی به خاطر دارم که توانسته باشد مانند این کتاب در خلق فضا و حال و هوای نوجوانانه موفّق بوده باشد
حال خراب «باران» و حال خوشش هر دو خیلی خوب در خاطرم مانده اند
و این آخری را فقط دوستان شادی درمی یابند
که چقدر، چقدر، چقدر 
این کتاب خود «شادی» را به خاطر می آورد
با اندوه و سرخوشی همیشگی اش
که مثل ابر و آفتاب
آدم ها را گرفتار خودش می کرد...