بسیارِ این شعرها منتشر نشده هستند. شعرهایی که نخواستند وارد دیگر کتاب های من بشوند، و کتاب بشوند. چرا که موضوعی در خود نداشتند، و خود موضوعِ خود بودند: شعرِ لغت، شعرِ لوگوس، لوگوسِ تنها! پس اینکه این  شعرها توانسته اند اینجا کنار هم بیایند و کتاب بشوند، از تداومِ چیزی در من، و از تداومِ من در چیزی، خبر می دهد. و مرا به فکر می برَد که چرا آن «چیز»، هیچوقت نامِ خودش را با من نگفت . این فکرها را که می کنم بیشتر دلبست? این کتاب می شوم، کتابی که به عمر می مانَد، و مثل عمر غنیمت. الآن هم که به نسخ? خطّی آن نگاه می کنم خطی از عمر ِرفته در آن می خوانم، که انگار کتاب در دست های من مثل من در دست های کتاب شده است، منی که زیرِ پای لغت له شد. و ندانست