خدایا این چه سمی بود که من خوندم؟
اصلا نفهمیدم هدف نویسنده از این همه تحریف و خیال پردازی درباره ی زندگی داریوش بزرگ چیه. داریوش یکی از شاهانیه که زندگیش برای ما بیش از همه ی شاهان هخامنشی آشکاره. چرا اینقدر خیال؟ 
داریوش شاهیست که کلی کارهای مهم انجام داده. چرا نویسنده باید همه ی زندگی او رو در ازدواج و عشق و افسردگی خلاصه کنه؟
درسته که ویژگی رمان تاریخی آمیختگی تاریخ و تخیله اما این آمیزش هم حدی داره‌. نویسنده حق نداره با تخیلش وقایع رو جابه‌جا یا تحریف کنه.
کاش آقای فاروقی رو می‌دیدم و بهشون می‌گفتم، استاد عزیز اگر داری داستان می‌نویسی پس چرا از نام و نشان شخصیت‌های تاریخی استفاده می‌کنی؟ اگر داری رمانی در بستر تاریخ می‌نویسی پس چرا خبری از تاریخ نیست؟ چرا رخدادها رو عوض کردی؟ چرا وقایع رو تغییر دادی؟ چرا نظر من نسبت به خودت رو برای همیشه تغییر دادی؟
کاش یک نفر قلم رو از دست آقای فاروقی می گرفت و می گفت نکن فواد. ننویس.
خلاصه ی کتاب:
داریوش بزرگ ، به عنوان شاه بیست و هشت سرزمین، هیچ کار و درگیری و دغدغه ای نداره جز این که با دختران کوروش بزرگ ازدواج کنه. یکی یکی اون ها رو به کشتن بده. افسرده بشه. عاشق دختر بعدی بشه. باهاش ازدواج کنه. و چرخه از اول...
واقعا چرا آقای فاروقی؟؟؟