دیروز به بهانه سالگرد کلود لوی استروس خواندن این کتاب کوتاه را آغاز کردم و امروز تمامش کردم


مهم ترین دغدغه نویسنده تاکید بر اهمیت گوناگونی فرهنگی در پیشرفت بشری و پرهیز از نگرشهای نژادپرستانه است که برای هر قوم یا فرهنگی تاریخی درخشان جعل میکنند.:

لزوم حفظ گوناگونی فرهنگها در جهانی که در معرض تهدید یکنواختی و همشکلی قرار دارد البته از دید موسسه های بین المللی دور نمانده است . و این را نیز می دانند که برای رسیدن به این هدف کافی نیست که سنتهای محلی را ناز و نوازش کنند و به دورانهای سرآمده امان بدهند . اما چیزی را که باید نجات داد همان گوناگونی است و نه آن محتوای تاریخی که هر دوره ای به آن می بخشد و هیچ کدام بیش از اندازه خود نمی تواند دوام بیاورد .
پس باید به گندمی که جوانه می زند دل بندیم و تواناییهای پنهان را برانگیزیم و همه استعدادهای با هم زیستن را که در بطن تاریخ به صورت ذخیره وجود دارد بیدار کنیم . و نیز باید بدون تعجب و بدون انزجار و بدون تحاشی آماده برخورد با این واقعیت باشیم که همه این تجليات به هر حال چیز ناآشنا و نادیده ای با خود دارند . بردباری حالتی نیست که از تأمل و مراقبه درونی برآمده باشد و به آنچه بوده و هست به ديده اغماض بنگرد ، بلکه رفتاری پویا و جویاست برای پیش بینی کردن و فهمیدن و برانگیختن آنچه می خواهد هستی پذیرد .
گوناگونی فرهنگهای بشری در پشت سر ما و در پیرامون ما و در پیش روی ماست . تنها توقعی که می توانیم از آن داشته باشیم ( توقعی که برای هر فرد تكليفهای متناسبی ایجاد می کند) این است که در شکلهایی متجلی شود که بتواند بخشندگی شکلهای دیگر را بیشتر سازند . و همین است سهم مشارکت هر یک از آنها .